Ze heeft ernstige Endometriose en door een combinatie van factoren kan ze geen kinderen krijgen. We zijn een half uur in gesprek zijn over allerlei andere belangrijke dingen in haar leven, maar ze brengt het gesprek niet op de reden van haar komst; de endometriose en de kinderwens.
Ik vraag me af hoe ze het doet? Hoe lukt het haar zo bijna levendig te vertellen over haar leven, terwijl ze vreselijke pijnen moet hebben en waarschijnlijk doodmoe is? Hoe verdraagt ze het verdriet over de kinderloosheid?
Het lijkt me toch dat haar levendigheid toch een schril contrast moet zijn met hoe ze zich echt voelt.
Het gevoel bekruipt mij dat er een olifant in mijn spreekkamer is die we proberen te negeren.
De olifant negeren.
En dan realiseer ik mij dat dit waarschijnlijk is dat hoe ze het redt. Die enorme olifant proberen te negeren!
Want het alternatief is zo pijnlijk en confronterend. Onderkennen dat je verschrikkelijke pijnen hebt, en eigenlijk zeer beperkt bent. Toegeven dat je endometriose hebt, en dus chronisch ziek bent. Het verdriet van je onvervulde kinderwens toelaten.
Als die kraan opengaat, krijg je hem misschien nooit meer dicht. Het zou je kunnen overspoelen. Die olifant krijg je misschien nooit de deur uit. Dan maar negeren. Liever negeren dan helemaal instorten en niet weten hoe je overeind krabbelt.
Je pijn en verdriet negeren is een manier van overleven. Al jong heb je geleerd dat menstruatiepijn er nu eenmaal bij hoort en je weet niet beter. Alle vrouwen doen dat toch zo? Al slikt de een wat meer pijnstillers dan de ander.
Gewoon fulltime blijven werken, gewoon aardig en gezellig doen. Gewoon doorgaan.
En wanneer je ontdekt dat kinderen krijgen voor jou niet is weggelegd, doe je wat je het beste kunt, gewoon doorgaan. Geen aandacht aan besteden.
Maar dat is bijna paradoxaal! Hoe kun je nu geen aandacht besteden aan pijn en verdriet wat zo om aandacht schreeuwt. Hoe kun je nu die olifant negeren die mijn spreekkamer lijkt te vullen? Dat moet ook veel energie kosten. Dat moet vermoeiend zijn.
Pijngrenzen en acceptatie
De pijn en het verdriet aangaan is ook eng. Doodeng, stel je voor dat je de controle verliest?
Dus de confrontatie gaan we stapje voor stapje aan. Door eerst te kijken of we het energie niveau kunnen verbeteren.
We gaan bijvoorbeeld de dag en de week door te nemen. Waarbij we dan kijken naar inspanning en ontspanning. Wat is nodig en mogelijk om daar balans in te creëren. Wat meer energie, geeft ook meer kracht om de confrontatie te dragen.
We gaan onderzoeken of je grenzen hebt, pijngrenzen of emotionele grenzen. Door te leren deze grenzen te herkennen en naar te luisteren. Door samen te oefenen met grenzen.
En we kunnen kijken welke piek- en duurbelasting zich op een dag, en in een week voordoen.
Vervolgens kijken we of er steun is te regelen. Al is het maar iemand die de boodschappen voor je wilt tillen. Of iemand die wil luisteren op een slechte dag.
En vanaf hier ontstaat misschien wel een bruggetje naar acceptatie. Want als je steun gaat vragen moet je ook toegeven dat er een reden is om steun te vragen. Steun bij de pijn en steun bij het verdriet. Samen kijken we of dat bruggetje al genomen kan worden.
En zodra één brug genomen is, wordt vanzelf duidelijk welke volgende brug genomen kan worden. Bij de ene vrouw is het de brug die wat gemakkelijker is, omdat die pijn te overzien is. En voor een andere vrouw is het de moeilijkste brug, omdat die het meeste hindert.
Zolang je zelf maar de controle behoud over het tempo en de thema´s. Samen zetten we de stappen.
Ben jij door de endometriose de balans kwijt bent, of kun je daardoor moeilijk zwanger kunt raken? Kom gerust kennismaken.
