Donorweek

Het is deze week ‘Donorweek’.
Om precies te zijn: de week van de donorregistratie.
Het zal wel beroepsdeformatie zijn maar bij ‘Donor’ denk ik eerst aan ‘EicelDonatie’ en aan ‘Kunstmatige Inseminatie met Donorsperma’. Pas in 2e  instantie denk ik aan meer vitale dingen als doneren van nieren of longen.
Met de donorweek wil de overheid de aandacht vragen voor en stimuleren van doneren van organen.
Met deze blog wil ik een ander facet van doneren belichten.

Oneerlijk

Zo’n 30 jaar geleden, ik was toen 14 of 15 jaar, had ik een discussie met mijn vriendinnen. We vonden het oneerlijk verdeeld in de wereld. Enerzijds waren er mensen die geen kinderen konden krijgen, en wij beschikten over al die eitjes die verloren gingen.
4 vriendinnen maal 12 maanden en toch zeker voor de komende 10 jaar! En wij waren niet alleen. Wat een verspilling!
We bespraken het idee onze eitjes te doneren.

We fantaseerden over wat er vervolgens zou gebeuren met die eitjes. Die zouden bevrucht worden (van wie?), een zwangerschap zou volgen en een kind zou geboren worden.
En toen werd het ingewikkeld! Hoe zouden we het vinden als er een kind, ontstaan dankzij ons eitje, zou rondlopen. Was dat dan ook een beetje ons kind? Of toch niet?

En hoe zou dat kind het dan vinden? Zou dat kind dan geen vragen hebben aan ons? In al onze 15 jarige naïviteit vonden we dat we open moesten staan voor vragen. Het idee dat er een of meerdere kind(eren) van ons eitje zou rondlopen werd groot en complex. We konden niet bevatten en overzien wat dat zou betekenen voor ons en dat evt. kind. We hadden immers geen kinderen en hadden geen idee wat het betekent om nageslacht te hebben. Of konden we ons verplaatsen in het kind wat zou zijn geboren uit ons eitje maar opgroeit bij een andere moeder.

Gerommel

Hoe vaak horen we niet over de vergelijkingen van kinderen met hun ouders, of met andere familieleden? ‘Dat heeft hij van zijn vader” of ‘Typisch opa!’. En niet alleen uiterlijk, maar ook karakter, gedrag. Zoveel ligt er besloten in 1 eitje en 1 zaadcel.

Achteraf ben ik blij dat we toen het hele idee van eiceldonatie niet hebben doorgezet. Nu we weten van gerommel met donorsperma! En daarmee gerommel met mensen van vlees en bloed! Ik moet er niet aan denken dat mijn eitjes op die manier behandeld werden!

Afstamming

In mijn werk zie ik mensen die niet weten waar ze van afstammen, waar ze ‘vandaan’ komen, op wie ze lijken, van wie ze bepaalde karaktertrekken hebben etc. Ze hebben vragen over wie ze zijn, vragen over het hoe en waarom van het begin van hun levensverhaal. Afstammen van een anonieme donor bemoeilijkt enorm het verkrijgen van antwoorden op die wezenlijke vragen. Bemoeilijkt de beeldvorming over identiteit langs die ontbrekende familiehelft.

Ethiek

Ik worstel ook een beetje met de terminologie: Spreek je nu van ‘eiceldonatie’, of spreek je over het ‘afstaan van eicellen’.

Ik weet het niet. Doneren is een mooi woord voor ‘geven’. (ik zou er i.i.g. geen geld voor willen). In dit geval geef je leven, door middel van je nieren, of door de vervulling van een kinderwens. Bij ‘geven’ ligt de nadruk op dat wat wordt gegeven. In casu een ei- of spermacel ofwel de vervulling van een kinderwens.

Afstaan associeer ik met ‘afstand ter adoptie’ doen. Dat zijn emotioneel en juridisch complexe processen. En juist daarom wordt veel tijd en aandacht besteed aan de besluitvorming van het afstand doen. Afstand ter adoptie doen raakt niet alleen de levens van de moeder, het kind en de adoptiefouders maar ook dat van bv. grootouders of andere (nog ongeboren) kinderen. Ik vraag me af of spreken van ‘afstaan van bv eicellen’ men meer gaat nadenken over wat je precies weggeeft. Wat de betekenis is van deze eicellen. Het lijkt me overigens niet haalbaar om dit in een juridische procedure te vatten.
Er is denk nog een ander verschil: bij het doneren van je nieren redt je een bestaand leven. Met een eicel of spermacel ontstaat nieuwe leven.
Dat schept toch ook een ander soort verantwoording? En is dan ‘afstaan van een eicel’ niet gepaster?

Doneren en ontvangen?

Ouderschap gaat gepaard met verantwoordelijkheid. Kinderen krijgen lijkt soms zo vanzelfsprekend, maar het is zeker iets waar je over na moet denken.
Bijzonder ouderschap vraagt om een bijzondere verantwoordelijkheid.

En het bijzondere mag er zijn. Weloverwogen. Alle belangen naast elkaar, goed afgewogen.

Informeer je, praat er over! En vorm zo je mening en misschien een vorm van ouderschap die bij jou past.

Als je hulp wilt bij het maken van een afweging of donorconceptie iets voor je is, neem dan gerust contact op.
Ben je geboren uit donorconceptie? Lees dan hier wat ik voor je kan betekenen.